Hoewel ik in mijn voorlaatste zwangerschapsweek werd ingeleid kwam haar geboorte toch onverwacht. Eerder die week ging ik op controle bij de gynaecoloog, waar er naast de hoge bloeddruk ook eiwitten in mijn urine teruggevonden werden. Om zeker te zijn dat ik geen zwangerschapsvergiftiging zou ontwikkelen stelde de gynaecoloog voor om haar op haar uitgerekende datum in te leiden. Niet meteen mijn plan, zo’n inleiding. Enfin, ik wist dat ik niet te veel plannen moest maken omtrent geboorte. Maar ik had nog een weekje de tijd en hoopte dan ook dat ze voor die bewuste dinsdag vanzelf zou aangeven dat ze kwam.

Tot twee dagen later. Met wat hoofdpijn belde ik naar de gynaecoloog. Gewoon even voor een check-up naar de materniteit, geen probleem. Mama had haar vrije donderdag, dus die ging graag even met me mee. Nog snel even douchen en op onderzoek. Ik zou snel weer thuis zijn. Aangekomen in het ziekenhuis bleek dat mijn bloeddruk aan de hoge kant bleef. Ik had al snel door dat ik in de kliniek zou moeten blijven, zeker wanneer er een coronatest werd afgenomen. En inderdaad… om alle risico’s uit te sluiten zou ons kindje die dag geboren worden. Ik krijg alvast een eerste pilletje om de bevalling op te wekken Ik bel naar Wim. Dat het echt zover is, dat hij de koffers kan gaan ophalen en naar het ziekenhuis mag komen. Ik laat hem nog wat dingen bijeen zoeken die ik vergat klaar te leggen en bedenk dat hij het lastig moet hebben om alles spullen die ik net opnoemde nog bij in de propvolle koffers te krijgen.

Voor ik het weet zit ik samen met mama in de verloskamer (ook dit had ik niet zien aankomen). Wauw, hier gaat het echt gebeuren. En vandaag. Hier ga ik ons kindje straks op de wereld zetten. Ongeloof en een beetje angst. Want hoewel we een geboortecursus volgenden en ik denk de weten wat er ongeveer zal gebeuren, vind ik het toch reuzespannend. En absurd ook wel. Dat er echt een mensje uit mijn buik zal komen straks. En dat dat mensje dan ons kindje is. Mama stelt me gerust. En Wim is op komst.                                                                            Gepakt en gezakt komt Wim toe. En niet veel later vertrekt mama naar huis.                                                                                                                      Wel een beetje speciaal om haar te laten vertrekken. Onze laatste momenten waarop ik enkel nog maar ‘kind van’ ben, en zelf nog geen mama. Maar ik weet, dit moeten Wim en ik samen, met ons twee, doen. De volgende keer wanneer ik mama zal zien is ze oma.

Omdat het eerste pilletje niet veel heeft gedaan krijg ik in de loop van de avond nog een tweede pilletje om de bevalling op te wekken. En dat pilletje heeft duidelijk meer effect, ik begin beweging te voelen. Nog wat later worden mijn vliezen gebroken. Ik voel het warme vruchtwater langs mijn benen stromen. Wauw, nu is de bevalling echt begonnen. Enkele ogenblikken later voel ik dat het menens is. De eerste weeën overvallen me en ik vraag meteen een epidurale. De vroedvrouw stelt voor om nog even het bad uit te proberen. Eerst was me dat afgeraden met de hoge bloeddruk die zorgen baarde, maar nu blijkt het geen probleem. Het warme water verzacht de pijn. Wim laat warm water over mijn rug stromen. De vroedvrouw en de stagaire nemen rustig hun tijd om me te begeleiden en blijven heel de tijd bij ons. Na een uur of wat heb ik het gehad en vraag ik de epidurale verdoving. Als ik nog even naar toilet gaat kruis ik in het halletje de anesthesist, die alles al komt klaarleggen. Enkele ogenblikken later zit ik gekromd op het bed. Ik voel mijn ruggengraat kraken en schrik. Blijkbaar schrikt de anesthesist ook (zegt Wim achteraf). De verdoving werkt snel , en als ook het laatste plekje in mijn rechtlies verdoofd is ben ik helemaal pijnvrij.

Ik probeer de hele tijd rustig te blijven, want ik weet dat dan de oxytocine pas kan stromen. Maar bij elke stap in het bevallingsproces ben ik erg zenuwachtig en toch wel wat bang ook. Ik tril, ik tril heel veel. Geen oxytocine, maar adrenaline die vrijkomt. Dankzij de geboortecursus ben ik nooit in paniek, want ik weet wat er komt. Het is oké. Ik probeer het trillen niet tegen te houden. En telkens weer terug rust te vinden, klaar voor de volgende stap. Met Wim als coach aan mij zijde, wij als team die dit samen doen.

Het is midden in de nacht, we proberen onze ogen nog even te sluiten voor we aan het echte werk beginnen. De baby krijgt rustig de tijd om verder in te dalen. Wanneer ik terug pijnlijke weeën voel staat de anesthesist al snel weer aan mijn bed om wat verdoving bij te pompen. De uren verstrijken. Als het ochtend wordt heb ik volledige ontsluiting en is de baby volledig ingedaald. De assistent wordt erbij geroepen en de gyneacoloog opgebeld. Ik begin alvast met mijn J-ademhaling, om de baby naar buiten te ademen. De vroedvrouw vraagt me of ik ook eens het persen wil uitproberen. Aangezien ik toch geen pijn heb, stem ik toe. Het persen lijkt sneller schot in de zaak te brengen. De gyneacoloog komt aan en ik weet dat we er nu bijna zijn. Niet veel later wordt het licht, de nieuwe dag die aanbreekt geeft me energie om ons kindje op de wereld te zetten. Ik geef alles wat ik kan. Met de hulp van de zuiger is er nog maar één duw nodig om het hoofdje er uit te persen. Wat een opluchting. En met een laatste duw wordt de baby geboren. Nog meer opluchting.

En dan kan de wereld ontploffen, ons meisje is er!  Ze wordt meteen op mij gelegd. Ik ben euforisch!  Ik ratel maar door dat ik zo gelukkig ben en dat het zo’n bijzondere ervaring was. Want bijzonder dat is het echt. Wat heeft mijn lichaam dat goed gedaan. Wat heb ik dat goed gedaan. Wat hebben wij met ons drietjes dat goed gedaan. Wim is stilletjes, onder de indruk.                                                                                        De vroedvrouw  vraagt hoe onze dochter zal heten. Emma. Emma Van Dyck!

 

Na een check up door de kinderarts blijkt alles in orde. Ondertussen wordt de plancenta geboren. Ik merk er amper iets van. Het naaien lijkt wel lang te duren. Maar ik ben blij dat de assistent er, onder begeleiding van onze gynaecoloog, zijn werk van maakt. Al heeft vanuit mijn perspectief wel wat weg van die 2 bompa’s van de Muppet Show die vanuit hun loge naar een voorstelling kijken (zonder geklaag dan wel).

Emma wordt  terug op mij gelegd en niet veel later is het tijd om naar onze kamer te gaan. Alle spullen worden op mij bed geladen (hoeveel gerief hadden wij allemaal mee!).

En dan volgt mij ereronde naar de materniteit met mijn baby’tje op mij.  Elke verpleegster die passeert kijk ik vol fierheid aan.

Ik ben nog nooit zo trots geweest.

 

 

 

 

Zwanger! Fantastisch nieuws, maar bevallen dat leek me een heel ander paar mouwen….

We waren zeer gelukkig dat we een vroedvrouw gevonden hadden, Leila, toen plots bleek dat ze ook cursussen HypnoBirthing gaf.

 

Ook al klonk de naam misschien wat aan de ‘zweverige’ kant, na overleg besloten we toch de cursus te volgen.  Van zweverigheid was geen sprake…integendeel… HypnoBirthing heeft ons duidelijk aangegeven dat bevallen iets zeer natuurlijks is, dat we zeker kunnen vertrouwen op ons lichaam en dat we moeten bespreken wat voor ons belangrijk is.

 

Omwille van een gebroken staartbeen 20 jaar geleden, wou de oorspronkelijke gynaecoloog voor een keizersnede gaan. Door wat we geleerd hadden tijdens de cursus HypnoBirthing wilden wij graag dat er gekeken werd naar de huidige status van het letsel en naar de mogelijkheden om zonder keizersnede te bevallen. Daarom zijn we aan 35 weken zwangerschap naar een andere gynaecoloog geweest, verbonden aan het Sint-Vincentius ziekenhuis.  Dat ziekenhuis staat bekend voor natuurlijke bevallingen waarin vrouw & kind centraal staan en waarin er enkel medisch ingegrepen wordt wanneer het nodig is.

 

Deze gynaecoloog heeft onmiddellijk voor een bekkenscan gezorgd waaruit bleek dat ik ondanks een gebroken staartbeen, dat de inwendige ruimte belemmerde, toch een bovengemiddeld ruim bekken had. Dankzij de combinatie van een ‘licht’ ingeschatte baby rond de 3kg en een ruim bekken, gaf ze aan dat we zeker natuurlijk konden bevallen en geen verhoogde kans hadden op inleiding, zuignap, keizersnede etc.

 

Zo besloten we aan 36 weken zwangerschap te veranderen van gynaecoloog, velen verklaarden ons gek, maar voor ons voelde het goed. De klik was er onmiddellijk, de zaken die wij belangrijk vonden zoals bevallen in een badje, zo natuurlijk mogelijk, én huidcontact nadien waren daar een zodanige gewoonte dat zowel Adriaan als ikzelf beseften dat we geen energie zouden moeten verliezen aan discussies maar dat we gewoon rustig zouden kunnen vertrouwen op het natuurlijke proces en goede medische begeleiding indien nodig.

 

Op 5 december aan 39 weken zwangerschap, liepen we een klein toertje op de dijk.  Het was de eerste dag van de zwangerschap waar we beseften dat het nog lang/zwaar kon worden. Ik had namelijk al een ganse nacht en dag continu wat krampen, iedere 1-2minuten gedurende 5-10seconden. Ik dacht door constipatie en het vooruitzicht dat dit nog 3 weken kon duren (1 week tot uitgerekende datum + 2 weken nadien) was niet rooskleurig.

 

Uiteindelijk ‘s avonds nog lekker gegeten, in bed proberen te kruipen, maar krampen gingen niet over en ik begon daarbovenop toen ook nog over te geven. Adriaan heeft me na wat aandringen overtuigd om rond middernacht toch de spoed te bellen, ik had het gevoel me compleet belachelijk te maken, maar de vroedvrouw op de materniteit was zeer sympathiek en zei dat ik best eens langskwam voor een korte check-up.

 

Dus tegen 2.30 ‘s nachts zijn we gearriveerd op de spoed, aan de monitor gelegd en toen bleek dat ik 2.5cm opening had. Ik vreesde eventjes dat ze me naar huis gingen sturen omdat ik had gelezen dat ze bij een eerste zwangerschap 4cm opening verwachten vooraleer ze je in het ziekenhuis laten blijven. Maar de vroedvrouw vroeg of ik het zag zitten om daar in een warm badje te kruipen. Klonk zalig…. Want had absoluut geen zin om terug op en af te gaan.

 

De kamer was mooi geïnstalleerd door Adriaan, lichten gedimd, achtergrondmuziek van tijdens de lessen HypnoBirthing, wat sfeerverlichting en een heerlijk warm badje. Dit bleek voor ons allebei een gevecht tegen de slaap te zijn, ik heb me 2 keer verslikt in het water door in te dommelen. De weeën bleven zeer atypisch, zeer kort om de 1 minuut pijn, telkens van korte duur, maar toch te ver om Adriaan aan zijn cola te laten geraken dat op 2meter stond😉.

 

De vroedvrouw kwam af en toe langs om de hartslag van de baby te checken en om te kijken of alles ok was. Na 4u in het bad kwamen zowel gynaecoloog als vroedvrouw binnen met de woorden ‘ligt u nog altijd in dat badje, het wordt eens tijd dat u eruit komt en een andere houding probeert om de bevalling te bevorderen’.

 

Dit was een vreselijk gevoel, ik lag zo goed, de tijd leek voorbij te vliegen en ik vreesde dat ze nu gingen zeggen dat de ontsluiting met moeite gevorderd was. Ik vroeg of ze op zijn minst nog eens naar de ontsluiting konden kijken en ik bleek wonderbaarlijk al aan 9cm te zitten, waardoor ik kon overgaan naar de ‘persfase’.

 

Mijn droom, voor zowel mij als de baby, was in bad bevallen, maar de vroedvrouw legde heel mooi uit dat dit moeilijk zou zijn. Door mijn gebroken staartbeen zou ik een houding moeten aannemen waarbij ik kou zou hebben aan mijn rug en waarbij ook de baby niet het positieve effect zou hebben omdat ik er boven ‘bengelde’. Het zou ook moeilijk vol te houden zijn om met mijn knieën op de harde bodem van het bad te zitten…

 

Dus zo besloten we om toch in de juiste houding (handen en knieën) op het ‘droge’ te bevallen. Doordat de vliezen nog intact waren heeft dit wel een tweetal uur geduurd… ook hier was de invloed van de cursus belangrijk.

Op een bepaald moment stelde men voor om extra hormonen te spuiten om er wat vaart in te steken, toen bleek dat er geen nood was voor de baby, maar dat ze schrik hadden dat ik te moe werd, waren we sterk en zelfzeker genoeg om dit te weigeren.

 

Het gevoel om na die prachtige zwangerschap & bevalling Lucas eindelijk te zien en in de armen te houden was onbeschrijfelijk.
We hebben mooi de tijd gekregen om met ons drieën te genieten van onze eerste momenten samen…huid op huid contact… zalig!

Ik heb wel nog een inspuiting gekregen met oxytocine om het risico op bloedingen te minderen.
En het was nog even spannend toen de placenta er niet spontaan uit kwam, maar door de interventie van de gynaecoloog is het toch zonder narcose gelukt!

Uiteindelijk zijn we zonder epidurale en op een zeer vlotte manier kunnen bevallen… Zo blij en dankbaar voor de vlotte bevalling & professionele ondersteuning, volledig in lijn met wat we gezien hebben tijdens de cursus HypnoBirthing gegeven door Leila… maar wat is het fantastisch om dit echt zelf te mogen beleven!

 

Gwenny, Adriaan & Lucas