Nog voor we effectief zwanger waren van ons meisje, waren we vastberaden om borstvoeding een kans te geven.
Ik geef  toe dat ik er een zeer romantisch beeld van had. Ik zag me binnen een paar maanden lekker chillen op een terrasje met mijn vrouw en onze dochter, genietend van de eerste zonnestralen terwijl ze live borstvoeding zou krijgen. Alles zou vlekkeloos verlopen, want ten slotte zorgt moeder natuur er al eeuwen voor dat moeder en kind op elkaar ingespeeld zijn voor borstvoeding.
En ja, ergens hoor je wel verhalen dat het bij sommige vrouwen moeizaam verliep… maar de sleutel tot succes was geduld en doorzetting dus ik ging niet tot die groep vrouwen behoren. Ik was vastberaden om door te zetten!

Na een hobbelig parcours werd er besloten dat ik op 30/12/2021 ingeleid moest worden. Toen ze na een zware en moeizame bevalling onze dochter, Liv wilden aanleggen, bleken mijn tepels niet hard te worden. Ze hadden hier een tijdelijke oplossing voor: een tepelhoedje, met de nadruk op tijdelijk! Helaas bleek dit niet voldoende, ze zoog wel maar er kwam te weinig uit waardoor ze vermoeid geraakte, … dus begonnen de vroedvrouwen van de materniteit tussendoor manueel mijn borsten af te kolven. Daarnaast was elke poging tot aanleggen pijnlijk voor mijn tepels. Ik had inderdaad begrepen dat dit normaal was en na een paar dagen zouden mijn tepels minder gevoelig worden en de pijn weggaan. Na 3 à 4 dagen waren mijn tepels en borsten een slagveld… Ik weet nog dat ik in de badkamer mezelf stond te verfrissen en mijn borsten goed kon zien. Ze waren bont en blauw, van het manuele kolven, mijn tepels waren beschadigd en bloedde van het verkeerd aanhappen van onze dochter.

Dit was mijn breekpunt. Ik zei nog tegen mijn vrouw: “Dit hou ik geen 10 dagen meer vol.”
Tegen het tijd was voor de volgende voeding liepen de tranen over mijn wangen toen de vroedvrouw mijn borsten manueel kolfde. Tranen van de fysieke pijn, tranen van teleurstelling, de hoop die ik verloor, … Gelukkig hebben mijn vrouw en de vroedvrouwen in het ziekenhuis alles uit de kast gehaald om me te ondersteunen. Er was beslist om tijdelijk enkel te kolven (met een machine) en eventueel tijdelijk kunstvoeding te geven. Zo konden mijn tepels rusten en genezen (want nu werden de wonden steeds opengemaakt en groter wanneer onze dochter er aan zoog). Eens we op ons gemak thuis waren, zouden we met onze zelfstandige vroedvrouw aan huis de borstvoeding terug opnemen. Daarnaast merkte dezelfde dag andere een vroedvrouw op dat onze dochter wel goed aanhapte, maar net dat extraatje miste om goed te zuigen en ze gaf ons de tip om tegen de adviezen in ons meisje toch een tut te geven.

Eens thuis heeft onze fantastische vroedvrouw haar trukendoos bovengehaald en met veel geduld is het gelukt: live borstvoeding geven zonder dat ik kapot ging van de pijn (ze waren wel nog een beetje gevoelig). Na een paar keer goed oefenen, waren we beiden vertrokken. Alles werd terug mogelijk: mijn plannen, verwachtingen, … Het enige obstakel was dat tepelhoedje. Het klinkt misschien als een schattig hulpmiddel, maar laat dat schattige er maar af. Eens je kleintje begint te zuigen aan de tepelhoed moet je deze met 1 hand vasthouden want de combinatie van moedermelk en speeksel zorgt voor een plakkerig en glibberig gedoe. Neem daarnaast nog een dochter die de neiging heeft die tepelhoed vast te nemen in haar mond en er aan te trekken … en hops daar vliegt de tepelhoed door de lucht. Dus nee, borstvoeding met een tepelhoed op verplaatsing was geen optie voor ons. We merkten ook dat ze ondertussen niet goed wist wat ze moest doen als we de tepel in haar mond staken: ze was ondertussen al 3 weken en kende enkel ‘plastiek’ in haar mond: tepelhoed, fopspeen, flesje, …

Ondertussen zijn we 2.5 maand verder. In de zetel heb ik mezelf een houding aangeleerd waardoor ik met één hand de tepelhoed kan vasthouden en ondertussen haar kan ondersteunen, zonder dat ik krampen in mijn arm krijg. Ik heb er mee leren leven dat de tepelhoed waarschijnlijk nooit weg zal gaan en het zorgeloos op verplaatsing borstvoeding geven zal er waarschijnlijk ook nooit in zitten. Het raakt me soms om andere mama’s te zien die alsof het niets is even hun borst aanbieden en wiens kleintje direct vertrokken is.

In heel dit avontuur heb ik ook geleerd dat borstvoeding niet voor iedereen zo gemakkelijk verloopt, ondanks dat je doorzet. Ik denk dan maar lekker: mijn kleine meid kan zorgeloos aan de fles drinken en haar mama kan haar ook eten geven. Iets waar die andere mama’s straks misschien mee moeten worstelen… hun “battle” komt nog wel.

Sasha, mamie van Liv

Vrijdag 28 juni 2019 om 16.57u stuurde ik Leila voor het eerst een mailtje. Exact 3 dagen voor de geboorte van ons oudste kindje.

Ik wist van niets, die eerste keer. Ik was relatief vlot zwanger geworden, had een probleemloze zwangerschap, niet té veel stress voor de bevalling. Laat maar komen, dacht ik. Tot ik toevallig van iemand vernam dat je best al contact opneemt met een zelfstandig vroedvrouw zodat je na het ziekenhuisverblijf ook thuis nog in goede (zorg)handen bent. Gelukkig stuurde Leila 20 minuten later al een mailtje terug dat ze ons zeker kon ondersteunen en dat Hoboken binnen haar regio valt. Oef.

Wij wisten dat Vic op 1 juli geboren zou worden, want al rond 34 weken zwangerschap werd er aangekondigd dat dit wel eens een heel “forse” baby zou kunnen zijn. Rond 36 weken werd er een datum geprikt om de bevalling in te leiden, de baby moest rond 39 weken geboren worden om mijzelf en de baby niet in gevaar te brengen, hij werd immers al geschat op een goeie 4,5 kilo. Tijdens die laatste controle bij de gynaecoloog zag ik een papier aan het prikbord hangen dat mijn aandacht trok. Een zwart-wit foto van een bevallende vrouw met de boodschap boven: “Een doula, iets voor jou?”. Ik begon op facebook te scrollen op zoek naar meer uitleg. Ik kwam zo bij Alexandra, The Antwerp Doula, terecht. Ik volgde samen met mijn partner die week zelf nog een infosessie en besloot om door Alexandra begeleid te worden tijdens de bevalling, want – zo vertelde Google me – een inleiding is niet niets. Ik was zo blij met de aanwezigheid van de doula, het was een prachtbevalling die zij nog een tikkeltje mooier maakte. Geboortegewicht van Vic: 4,370 kilo. De gynaecoloog zat er dus niet ver naast met de schatting.

Mijn herstel na de bevalling vlotte prima, Vic deed het goed, dus wij na drie nachten naar huis. Eén dag later stond Leila aan ons deur om te luisteren naar ons bevallings- en kraamverhaal. Zij trof mij aan in een waas van geluk, maar tegelijk ook een waas van stress omtrent de borstvoeding. Vic had zoveel melk nodig en wou constant drinken, wat normaal is voor een pasgeborene, maar het vergde zoveel van mij. Maar ik wou écht niet opgeven, al moest ik wel toegeven dat het zo niet meer kon, mijn borsten deden pijn, mijn tepels leken op een mijnenveld, mijn haren gingen rechtop staan als ik wist dat Vic bijna zou moeten drinken en ik moest letterlijk op mijn tanden bijten bij iedere aanhap. Het deed dus pijn, maar Vic hapte goed aan en ik legde hem juist aan. Ik startte mijn zoektocht om “het probleem” aan te pakken. Ik keek naar filmpjes op YouTube, ging ten rade in facebookgroepen, ging naar de osteopaat, er kwam een andere vroedvrouw meekijken, ik ging zelfs naar een arts-lactatiekundige in het ziekenhuis. Er werd niet echt een oorzaak gevonden voor die pijn tijdens het voeden, behalve dan dat ik gevoelige tepels heb… Vic hapte correct aan en ik deed het goed. Na verloop van tijd (6 à 8 weken) was die pijn ineens weg, en ging het gelijk als niks. Negen maanden lang kon ik Vic voeden, tot ik ineens merkte dat er nog 0,0 milliliter melk beschikbaar was. Schuldige: baby 2 die in de maak was. Door de nieuwe zwangerschap daalde mijn melkproductie onder 0… Afscheid van de borst dus, vrij abrupt.

Toen kwam baby 2, Lea. Geproduceerd in lockdown 1, geboren in (soft) lockdown 2. Een hééél andere kraamtijd. Na amper 24u stond ik terug thuis, ik wou niet langer in het ziekenhuis blijven en ik wíst dat ik thuis supergoed begeleid zou worden. Leila kwam de dag van onze thuiskomst nog langs, luisterde opnieuw zo mooi naar ons verhaal en ons gevoel. Ik ben bevallen met een mondmasker, en ik kan me herinneren hoe iedereen het (goedbedoeld!) probeerde te minimaliseren, inclusief ikzelf, maar hoe Leila mij wel het gevoel gaf dat het écht oke was om daar rouwig om te zijn.

Het borstvoedingsverhaal van Lea kende een betere start, maar ook hier was het toch weer zoeken naar de juiste manier van aanhappen/aanleggen. Ik verbaas mij er nog elke keer over hoe zoiets natuurlijks, toch zoveel om handen kan hebben. Mijn motivatie is zo hoog dat ik ook nu echt wel wilde volhouden. Vanwege de gezondheidsvoordelen, de hechting, de praktische voordelen. Van zodra we gescheiden zijn vind ik het wel weer moeilijker … Kolven, flesjes afmeten, de melk koel bewaren, de juiste porties invriezen, … Gelukkig zijn er heel wat praktische tips en “momhacks” die mij het leven vergemakkelijken.

Het leven met “two under two” hebben we wel wat onderschat. Beide kindjes hebben nog veel verzorging en hulp nodig, en de nachten zijn zwaar. Maar het is wel superfijn om ze samen te zien opgroeien en om te zien hoe goed Vic voor zijn zusje zorgt en hoe Lea naar haar grote broer opkijkt. Intussen is Lea 9 maanden en Vic 2 jaar, we beginnen dus in een iets rustigere periode te komen waar alles in z’n plooi begint te vallen. We merken nu al heel grote verschillen tussen de 2. Vic is he-le-maal de papa qua uiterlijk en karakter: zachtaardig, rustig, een denker, een dromer en een keischattige krollenbol. Lea is dan weer een spiegel voor mama: uitbundig, vastberaden, guitig, onstuimig, niet veel slaap nodig, kan heel boos kijken en ze heeft een weelderige bos haar die 30 seconden na het kammen alweer helemaal uit de plooi ligt. Het is zo fijn om onszelf erin te herkennen, vraag het mij binnen een paar jaar nog eens ;)

Annelies