Ideale plaatje van borstvoeding? Not…

Nog voor we effectief zwanger waren van ons meisje, waren we vastberaden om borstvoeding een kans te geven.
Ik geef  toe dat ik er een zeer romantisch beeld van had. Ik zag me binnen een paar maanden lekker chillen op een terrasje met mijn vrouw en onze dochter, genietend van de eerste zonnestralen terwijl ze live borstvoeding zou krijgen. Alles zou vlekkeloos verlopen, want ten slotte zorgt moeder natuur er al eeuwen voor dat moeder en kind op elkaar ingespeeld zijn voor borstvoeding.
En ja, ergens hoor je wel verhalen dat het bij sommige vrouwen moeizaam verliep… maar de sleutel tot succes was geduld en doorzetting dus ik ging niet tot die groep vrouwen behoren. Ik was vastberaden om door te zetten!

Na een hobbelig parcours werd er besloten dat ik op 30/12/2021 ingeleid moest worden. Toen ze na een zware en moeizame bevalling onze dochter, Liv wilden aanleggen, bleken mijn tepels niet hard te worden. Ze hadden hier een tijdelijke oplossing voor: een tepelhoedje, met de nadruk op tijdelijk! Helaas bleek dit niet voldoende, ze zoog wel maar er kwam te weinig uit waardoor ze vermoeid geraakte, … dus begonnen de vroedvrouwen van de materniteit tussendoor manueel mijn borsten af te kolven. Daarnaast was elke poging tot aanleggen pijnlijk voor mijn tepels. Ik had inderdaad begrepen dat dit normaal was en na een paar dagen zouden mijn tepels minder gevoelig worden en de pijn weggaan. Na 3 à 4 dagen waren mijn tepels en borsten een slagveld… Ik weet nog dat ik in de badkamer mezelf stond te verfrissen en mijn borsten goed kon zien. Ze waren bont en blauw, van het manuele kolven, mijn tepels waren beschadigd en bloedde van het verkeerd aanhappen van onze dochter.

Dit was mijn breekpunt. Ik zei nog tegen mijn vrouw: “Dit hou ik geen 10 dagen meer vol.”
Tegen het tijd was voor de volgende voeding liepen de tranen over mijn wangen toen de vroedvrouw mijn borsten manueel kolfde. Tranen van de fysieke pijn, tranen van teleurstelling, de hoop die ik verloor, … Gelukkig hebben mijn vrouw en de vroedvrouwen in het ziekenhuis alles uit de kast gehaald om me te ondersteunen. Er was beslist om tijdelijk enkel te kolven (met een machine) en eventueel tijdelijk kunstvoeding te geven. Zo konden mijn tepels rusten en genezen (want nu werden de wonden steeds opengemaakt en groter wanneer onze dochter er aan zoog). Eens we op ons gemak thuis waren, zouden we met onze zelfstandige vroedvrouw aan huis de borstvoeding terug opnemen. Daarnaast merkte dezelfde dag andere een vroedvrouw op dat onze dochter wel goed aanhapte, maar net dat extraatje miste om goed te zuigen en ze gaf ons de tip om tegen de adviezen in ons meisje toch een tut te geven.

Eens thuis heeft onze fantastische vroedvrouw haar trukendoos bovengehaald en met veel geduld is het gelukt: live borstvoeding geven zonder dat ik kapot ging van de pijn (ze waren wel nog een beetje gevoelig). Na een paar keer goed oefenen, waren we beiden vertrokken. Alles werd terug mogelijk: mijn plannen, verwachtingen, … Het enige obstakel was dat tepelhoedje. Het klinkt misschien als een schattig hulpmiddel, maar laat dat schattige er maar af. Eens je kleintje begint te zuigen aan de tepelhoed moet je deze met 1 hand vasthouden want de combinatie van moedermelk en speeksel zorgt voor een plakkerig en glibberig gedoe. Neem daarnaast nog een dochter die de neiging heeft die tepelhoed vast te nemen in haar mond en er aan te trekken … en hops daar vliegt de tepelhoed door de lucht. Dus nee, borstvoeding met een tepelhoed op verplaatsing was geen optie voor ons. We merkten ook dat ze ondertussen niet goed wist wat ze moest doen als we de tepel in haar mond staken: ze was ondertussen al 3 weken en kende enkel ‘plastiek’ in haar mond: tepelhoed, fopspeen, flesje, …

Ondertussen zijn we 2.5 maand verder. In de zetel heb ik mezelf een houding aangeleerd waardoor ik met één hand de tepelhoed kan vasthouden en ondertussen haar kan ondersteunen, zonder dat ik krampen in mijn arm krijg. Ik heb er mee leren leven dat de tepelhoed waarschijnlijk nooit weg zal gaan en het zorgeloos op verplaatsing borstvoeding geven zal er waarschijnlijk ook nooit in zitten. Het raakt me soms om andere mama’s te zien die alsof het niets is even hun borst aanbieden en wiens kleintje direct vertrokken is.

In heel dit avontuur heb ik ook geleerd dat borstvoeding niet voor iedereen zo gemakkelijk verloopt, ondanks dat je doorzet. Ik denk dan maar lekker: mijn kleine meid kan zorgeloos aan de fles drinken en haar mama kan haar ook eten geven. Iets waar die andere mama’s straks misschien mee moeten worstelen… hun “battle” komt nog wel.

Sasha, mamie van Liv