Die roze wolk … bestaat dan toch!

MATS

Vanaf ik jong was had ik een grote kinderwens. Ik was voorbereid dat dat misschien niet vanzelf kon gaan. Ik heb namelijk een gebalanceerde chromosoomtranslocatie geërfd van mijn mama. In september 2014, 2 maanden na het huwelijk met mijn fantastische echtgenoot, besloten we te stoppen met de pil en er voor te gaan. We wisten namelijk dat het even kon duren maar beseften (nog) niet wat zo’n translocatie inhield. Omdat ik na enkele maanden nog niet ongesteld was geweest, besloten we naar de gynaecoloog te trekken. Verdikt: PCOS, bovenop de translocatie. Zo kreeg ik wel ineens een verklaring voor allerlei kwaaltjes.

Door de gynaecoloog aan clomid gezet en yes! Van de 1e keer prijs! Zo gelukkig dat we waren, zo diepbedroefd waren we toen we een miskraam kregen op 9w in febr ’16. Nadien nog 2 rondes clomid maar ik bleek al resistent te zijn. Toen werden we doorverwezen naar fertiliteit. Hier hadden we nooit gedacht terecht te komen maar helaas. Het werd een heel parcour. Eerste maal weggestuurd omdat ik ’te dik’ was en het wel vanzelf ging gaan als ik magerder was… voor mezelf was dit 1 van mijn dieptepunten. Mijn zelfvertrouwen, mijn relatie, gewoon ik… ik zag het allemaal niet meer. Van het ene dieet strompelde ik in het andere om toch maar te vechten tegen de kilo’s. Na 15kg af te vallen waren we terug welkom op fertiliteit en konden we starten met IVG/ICSI/PGD ronde 1 in maart ’18.

Ronde 1 was vooral onwetendheid, stress, uitkijken naar ons wondertje. Vol goede moed gingen we er voor! Uiteindelijk hadden we hier 3 eicellen, 1 bevrucht maar niet verder gedeeld. We bleven achter met 0 en de moed zakte ons in de schoenen. Poging 2 met aangepaste medicatie bleek beter; 11 eicellen, 3 bevrucht en 1 goed gedeeld. De 1e terugplaatsing was een feit maar het werd geen zwangerschap. Omdat we het zo zwaar hadden besloten we dat we ronde 3 nog deden en dan een jaar gingen wachten. Even opladen, aan ‘ons’ werken, genieten,… 3e keer goede keer bleek voor ons te kloppen. 14 eicellen, 6 bevrucht, 2 goed gedeeld. Én de terugplaatsing was een succes! We waren eindelijk terug zwanger! De zwangerschap was heel goed buiten de bekende kwaaltjes. De bevalling was ok maar niet zoals ik had gehoopt of gedacht. Heel veel stress, paniekaanvallen en uiteindelijk met een epidurale op 4 september 2019 bevallen van een prachtige zoon.

NOAH

Toen we besloten te gaan voor een 2e kindje was ik natuurlijk zwanger geraakt in december ’20. Bij de eerste echo op 11w bleek er geen hartje te kloppen en werd het vruchtje geschat op 10w. Doeme toch… maar we hadden er toch al eentje….?

In mei ’21 terug naar fertiliteit voor ons 2e embryootje dat in de vriezer zat. Ook die terugplaatsing was een succes, terug zwanger! Helaas zette deze zwangerschap niet door. 2e miskraam op korte tijd. Het was even te veel voor ons gezinnetje. We moesten genieten en ons pollekes kussen met het wondertje dat we thuis hadden en dat deden we ook. Met volle teugen begot!

We besloten om in september terug te starten met ivf. Afspraak gemaakt en 2 dagen voor mijn verjaardag in augustus moest ik bloed laten trekken om te starten met de pil voor IVF/ICSI/PGD poging 4. Die middag telefoon met de uitslag en uitleg over hoe en wat… dacht ik!

“Mevrouw, u weet dat u zwanger bent?”, de woorden aan de andere kant van de lijn. Euhm wat?

Ik mocht enkele dagen later op controle met echo om te kijken of het klopte en hoever ik zou zijn. Een mooi vruchtje van 7w, nog geen hartje te zien. Bang afwachten en de week nadien terug controle. Dit keer wél met een mooi hartje.

De eerste weken waren we heel bang.

Op 12w vlokkentest… sh*t, deletie van chromosoom 6 gevonden. Alle mogelijke scenario’s uitgelegd gekregen van de gynaecoloog en voor de zekerheid nog een vruchtwaterpunctie gepland op 14w. Zoals de gynaecoloog gedacht had zat de deletie enkel in de placenta, we hadden voor de rest een perfect gezond kindje. Dolblij! Eindelijk genieten!

Toen gingen we ook op zoek naar een vroedvrouw. Op aanraden van enkele vriendinnen bij Leila terechtgekomen en wat was dat een goede beslissing! We hadden direct een enorm goed gevoel. Heel sympathiek, begripvol voor ons eerdere verhaal, geïnteresseerd in de partner. We volgden bij haar ook de cursus hypnobirthing. Leuk om bij te leren, leuk om thuis verder te oefenen, leuk (of nee, fantastisch!) om de papa zo te zien opfleuren omdat hij zich zo betrokken voelt!

Dit gaf zich ook weer bij de bevalling. Door de ademhalingstechnieken, de geleerde houdingen en de aanrakingen kon ik de weeën heel goed wegblazen. Ze duurden elks iets langer dan 1 min. maar voelden aan als 5 sec. Het was een lange aanloop maar uiteindelijk waren we om 22u in het ziekenhuis met 8cm opening en om 23u55 hadden we ons 2e wondertje in de armen. Amper 20 minuten geperst en mijn gedroomde badbevalling! Wat een power dat ik voelde om zo te vertrouwen op mijn lichaam, mijn man toe te laten in mijn bubbel. Een ervaring die ik gemist had bij mijn 1e bevalling! Mijn man voelde zich enorm betrokken door alles wat hij bij de cursus had gezien. Hij was mijn steun, letterlijk en figuurlijk en ook voor hem voelde dat goed, perfect misschien zelfs! Ook achteraf bleef ik in mijn bubbel van geluk, zoveel emoties die ik bij mijn 1e bevalling niet had gevoeld. Dit keer allemaal positief, geen donderwolk maar een mooie roze (of in dit geval weer een blauwe) wolk. Dankbaar dat het zo vlot mocht gaan, zonder complicaties voor mezelf en de baby. Ons zoontje zo rustig op de wereld gebracht, dat was ook aan hem te merken. Zo vredig, verder slapend alsof er niets gebeurd was.

Ik kan Leila alleen maar aanraden als vroedvrouw. Zowel de steun pre- als postnatale, het begrip, het écht luisteren en oprecht vragen hoe het is. Bedankt, lieve Leila, voor alles! Voor de steun die ik nodig had in mijn discussie met de gynaecoloog over inleiden, zonder jou had ik niet durven tegenspreken ongeacht wat mijn eigen gevoel zei. Ik geloof niet dat ik zonder jou deze mooie bevalling had gehad.