Onze borstvoedingsmomentjes

Liefste N…

16 maanden al… Je vraagt je vast af waarom nu precies die 16 maanden zo belangrijk zijn om er nu
iets over te schrijven. Natuurlijk zijn er wel meer bijzondere momenten geweest de voorbije
maanden, meer dan ik mij kan bedenken, maar het voelde gewoon nu even nodig om iets voor je te
schrijven. 16 maanden geleden begon voor jou niet enkel het leven, maar het was ook het begin van
ons gezamenlijk ‘avontuur’, ons borstvoedingsavontuur. 16 maanden markeert ook meteen het
einde ervan. En heel eerlijk, laatste keren doen altijd pijn…En net daarom wil ik er graag over
schrijven, omdat het me helpt om die laatste keren te verwerken, maar vooral omdat het me ook
herinnert aan wat een mooi verhaal we samen geschreven hebben. Het einde van de borstvoeding
was er niet plots, maar ik voelde het de laatste weken al een beetje aankomen. Je kreeg sinds een
tijdje elke avond borstvoeding, aangevuld met een beetje flesvoeding, omdat je gewicht een aantal
maanden stagneerde en dat baarde Kind en Gezin en de kinderarts wat zorgen. Je bleef ook
regelmatig vragen naar nachtvoedingen, tot wel 3x toe. Het was een moeilijke stap voor mij, om je
toch dat flesje te beginnen geven, omdat je zo kon genieten van de borstvoeding en omdat het nu al
zo lang, zo goed ging. Je bent ook best wel een flinke eter overdag en een stralend gezond meisje,
dus ik maakte er mij niet al te veel zorgen over. Maar toegegeven, na 14 maanden gebroken
nachtrust, keek ik ook wel een beetje uit naar minder nachtvoedingen en wat meer uren slaap. Je
nachtvoedingen begonnen geleidelijk aan te minderen, maar ’s ochtends kreeg je nog wel de borst.
Na een paar weken begon je de borstvoedingen ’s ochtends niet meer te willen, je at liever een
boterham, zoals je grote broer, samen aan tafel. Ook ’s avonds begon je meer en meer naar de
papfles te grijpen en werd het eerder flesvoeding aangevuld met borstvoeding. Vorige week wou je
plots helemaal geen borstvoeding meer. Dat was even slikken, want ik had me de laatste weken
voorgenomen om van elke voeding dubbel zo hard te genieten, je weet maar nooit wanneer het de
laatste keer is…En plots was die laatste keer daar dan echt!

Terwijl ik dit schrijf, rollen de tranen
opnieuw van mijn wangen, maar geloof me lieve meid, het zijn grotendeels tranen van trots en van
ongelooflijke dankbaarheid voor het mooie verhaal dat we samen geschreven hebben. De nachten
waren soms lang en zwaar en ook van het kolven werd ik niet echt gelukkig. Maar ik heb het vanaf
dat eerste uur met heel mijn hart voor je gedaan en het ging voor mij altijd om het volgen van jouw
ritme. Je hebt nu ook zelf beslist dat het goed was en net daarom is het ook voor mij goed. De mooie
band die we delen, zal voor mij altijd onlosmakelijk verbonden zijn met onze ‘momentjes’. Die
momenten waarop je me aankeek met je diepblauwe ogen en waarop je met je vingers steeds
zachtjes door mijn haren ging, staan als een stempel op mijn hart gedrukt en zal ik voor altijd
koesteren. Het waren voor ons beiden momenten van rust, waarin we even al onze zorgen konden
vergeten.

Lieve N., ik gaf je daarstraks voor het slapen gaan je flesje, en weet je wat je deed?
Inderdaad, daar waren je blauwe ogen weer die mij aankeken en je vingertjes gingen opnieuw door
mijn haren…en ik kon niet anders dan heel erg lachen!