Mijn HG-zwangerschap

Nog voor ik het kon weten had ik het gevoel dat ik wel eens zwanger zou kunnen zijn. Alle verschillende signalen waren aanwezig: brood smaakte niet lekker, krampen op het moment dat ik ingeschat had dat het innestelingsmoment zou kunnen zijn, enz. Ik kon dus nauwelijks wachten tot ik een zwangerschapstest kon doen. Eerst een vroege test en dan een gewone. Mijn man en ik konden het eerst niet geloven dat het zo vlot gelukt was.

Nauwelijks 5 weken zwanger of ik begon me al beroerd te voelen. Doodmoe en compleet op van vermoeidheid na een dag werken. Niet veel later voelde ik me misselijk … de hele dag. Dat werd erger en erger en ik begon met overgeven, meermaals per dag. Door corona kon ik niet makkelijk terecht bij een dokter of gynaecoloog. In november, ik was al goed 11 weken zwanger, kon ik dan voor het eerst terecht bij de gynaecoloog. Zo misselijk en slap als iets zat ik daar, zodat ik meteen al medicatie voorgeschreven kreeg. Spijtig genoeg hielp die nauwelijks. Verschillende doktersbezoeken, wat ze me ook voorschreven, niets hielp echt. Enkel de scherpste randjes gingen eraf. In november en december heb ik naar mijn gevoel niet anders gedaan dan overgeven en me de hele dag rotslecht voelen en blijven werken (ook al ging dit niet). Ik heb dit meermaals gemeld op het werk. En toch werd er verwacht dat ik bleef doorwerken alsof er niets aan de hand is, want elke zwangere is toch wel eens misselijk. Achteraf gezien had ik meer op mijn strepen moeten staan zodat ik op ziekte gezet zou worden.

Ik had het geluk dat ik nog voldoende vocht en voeding binnen hield zodat ik niet opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Drinken was echter een hel, dat viel allemaal als een baksteen op mijn maag en maakte me nog misselijker. Het beterde iets in januari en februari. Minder overgeven maar nog steeds de hele dag misselijk. Uiteindelijk ben ik tot het eind van mijn zwangerschap misselijk gebleven. Minder erg dan in het eerste trimester, maar met de medicatie stoppen zat er niet in. Heel de tijd ben ik aan het aftellen geweest: “nog zoveel weken en dan ben ik 12, 16, 26,…weken zwanger, misschien stopt de misselijkheid dan?” En toen de 26 weken om waren werd het aftellen in de andere richting: “nog 13, 10, 7… weken en hopelijk word het kind iets te vroeg geboren…“

Gedurende de laatste maanden van de zwangerschap heb ik vaak gedacht totaal niet klaar te zijn voor de geboorte van ons kindje. Ik heb enkel het ontwerp van het geboortekaartje kunnen doen terwijl ik veel meer in gedachten had: boeken lezen over ouderschap, zwangerschapsyoga, een mobiel maken voor boven het park te hangen, versieringen voor de babykamer,.. enz. Ik keek enkel nog uit naar de geboorte omdat ik me dan hopelijk wat beter zou voelen. Hier heb ik me erg schuldig over en slecht bij gevoeld. Dankzij de praatgroep van de Stichting ZEHG kon ik afstand nemen van die schuldgevoelens omdat ik daardoor wist dat die gevoelens echt heel normaal zijn bij HG. Ik was ook heel blij toen ik tijdens het intakegesprek merkte dat Leila HG kent, zodat ik niet moest uitleggen hoe zwaar dit is. Zij heeft me ook goed geholpen en opgevangen na de bevalling. Dank je, Leila.

Ik ben ondertussen een aantal maanden geleden met keizersnede bevallen van een gezond zoontje. Ik wou borstvoeding geven maar dat bleek een kwelling: hij hapte niet aan en het lukte langs geen kanten. Voor mijn gezondheid hebben mijn man en ik samen besloten volledig te stoppen met de borstvoeding. Tegen dan zat ik er zowel fysiek als mentaal volledig door. Door de erg zware zwangerschap, een zware en lange bevalling, gebrek aan slaap en alle problemen rond de borstvoeding en pijn van de keizersnede en constipatie. Eén maand na de bevalling had ik het nog steeds erg moeilijk en ben ik in behandeling gegaan bij een psychologe voor een postnatale depressie. Ik heb vermoedelijk nog een lange weg te gaan en geloof dat de eerste stap naar beterschap de moed is om naar de psycholoog te gaan en het probleem bespreekbaar te maken. Ook het vertellen van mijn verhaal helpt. Aan andere vrouwen met HG en/of postnatale depressie wil ik vooral de boodschap meegeven dat je niet alleen bent. Het gaat voorbij, echt. Geef de moed niet op, zoek steun waar je ze kan vinden. Er zijn veel meer mensen die je graag zien en er willen zijn voor u dan dat je zelf denkt. En laat niemand je wat wijsmaken, HG is een zware belasting die helaas nog te onbekend en vaak onbegrepen is. Het zit echt niet in je hoofd en je stelt je niet aan. Wat mij hierdoor geholpen heeft is mijn geweldige echtgenoot en proberen positief te zijn. En ik heb mezelf er ook beter door leren kennen waardoor ik het gevoel heb nu een betere ouder te zullen zijn voor ons zoontje.