Lucas

Zwanger! Fantastisch nieuws, maar bevallen dat leek me een heel ander paar mouwen….

We waren zeer gelukkig dat we een vroedvrouw gevonden hadden, Leila, toen plots bleek dat ze ook cursussen HypnoBirthing gaf.

Ook al klonk de naam misschien wat aan de ‘zweverige’ kant, na overleg besloten we toch de cursus te volgen.  Van zweverigheid was geen sprake…integendeel… HypnoBirthing heeft ons duidelijk aangegeven dat bevallen iets zeer natuurlijks is, dat we zeker kunnen vertrouwen op ons lichaam en dat we moeten bespreken wat voor ons belangrijk is.

Omwille van een gebroken staartbeen 20 jaar geleden, wou de oorspronkelijke gynaecoloog voor een keizersnede gaan. Door wat we geleerd hadden tijdens de cursus HypnoBirthing wilden wij graag dat er gekeken werd naar de huidige status van het letsel en naar de mogelijkheden om zonder keizersnede te bevallen. Daarom zijn we aan 35 weken zwangerschap naar een andere gynaecoloog geweest, verbonden aan het Sint-Vincentius ziekenhuis.  Dat ziekenhuis staat bekend voor natuurlijke bevallingen waarin vrouw & kind centraal staan en waarin er enkel medisch ingegrepen wordt wanneer het nodig is.

Deze gynaecoloog heeft onmiddellijk voor een bekkenscan gezorgd waaruit bleek dat ik ondanks een gebroken staartbeen, dat de inwendige ruimte belemmerde, toch een bovengemiddeld ruim bekken had. Dankzij de combinatie van een ‘licht’ ingeschatte baby rond de 3kg en een ruim bekken, gaf ze aan dat we zeker natuurlijk konden bevallen en geen verhoogde kans hadden op inleiding, zuignap, keizersnede etc.

Zo besloten we aan 36 weken zwangerschap te veranderen van gynaecoloog, velen verklaarden ons gek, maar voor ons voelde het goed. De klik was er onmiddellijk, de zaken die wij belangrijk vonden zoals bevallen in een badje, zo natuurlijk mogelijk, én huidcontact nadien waren daar een zodanige gewoonte dat zowel Adriaan als ikzelf beseften dat we geen energie zouden moeten verliezen aan discussies maar dat we gewoon rustig zouden kunnen vertrouwen op het natuurlijke proces en goede medische begeleiding indien nodig.

Op 5 december aan 39 weken zwangerschap, liepen we een klein toertje op de dijk.  Het was de eerste dag van de zwangerschap waar we beseften dat het nog lang/zwaar kon worden. Ik had namelijk al een ganse nacht en dag continu wat krampen, iedere 1-2minuten gedurende 5-10seconden. Ik dacht door constipatie en het vooruitzicht dat dit nog 3 weken kon duren (1 week tot uitgerekende datum + 2 weken nadien) was niet rooskleurig.

Uiteindelijk ‘s avonds nog lekker gegeten, in bed proberen te kruipen, maar krampen gingen niet over en ik begon daarbovenop toen ook nog over te geven. Adriaan heeft me na wat aandringen overtuigd om rond middernacht toch de spoed te bellen, ik had het gevoel me compleet belachelijk te maken, maar de vroedvrouw op de materniteit was zeer sympathiek en zei dat ik best eens langskwam voor een korte check-up.

Dus tegen 2.30 ‘s nachts zijn we gearriveerd op de spoed, aan de monitor gelegd en toen bleek dat ik 2.5cm opening had. Ik vreesde eventjes dat ze me naar huis gingen sturen omdat ik had gelezen dat ze bij een eerste zwangerschap 4cm opening verwachten vooraleer ze je in het ziekenhuis laten blijven. Maar de vroedvrouw vroeg of ik het zag zitten om daar in een warm badje te kruipen. Klonk zalig…. Want had absoluut geen zin om terug op en af te gaan.

De kamer was mooi geïnstalleerd door Adriaan, lichten gedimd, achtergrondmuziek van tijdens de lessen HypnoBirthing, wat sfeerverlichting en een heerlijk warm badje. Dit bleek voor ons allebei een gevecht tegen de slaap te zijn, ik heb me 2 keer verslikt in het water door in te dommelen. De weeën bleven zeer atypisch, zeer kort om de 1 minuut pijn, telkens van korte duur, maar toch te ver om Adriaan aan zijn cola te laten geraken dat op 2meter stond😉.

De vroedvrouw kwam af en toe langs om de hartslag van de baby te checken en om te kijken of alles ok was. Na 4u in het bad kwamen zowel gynaecoloog als vroedvrouw binnen met de woorden ‘ligt u nog altijd in dat badje, het wordt eens tijd dat u eruit komt en een andere houding probeert om de bevalling te bevorderen’.

Dit was een vreselijk gevoel, ik lag zo goed, de tijd leek voorbij te vliegen en ik vreesde dat ze nu gingen zeggen dat de ontsluiting met moeite gevorderd was. Ik vroeg of ze op zijn minst nog eens naar de ontsluiting konden kijken en ik bleek wonderbaarlijk al aan 9cm te zitten, waardoor ik kon overgaan naar de ‘persfase’.

Mijn droom, voor zowel mij als de baby, was in bad bevallen, maar de vroedvrouw legde heel mooi uit dat dit moeilijk zou zijn. Door mijn gebroken staartbeen zou ik een houding moeten aannemen waarbij ik kou zou hebben aan mijn rug en waarbij ook de baby niet het positieve effect zou hebben omdat ik er boven ‘bengelde’. Het zou ook moeilijk vol te houden zijn om met mijn knieën op de harde bodem van het bad te zitten…

Dus zo besloten we om toch in de juiste houding (handen en knieën) op het ‘droge’ te bevallen. Doordat de vliezen nog intact waren heeft dit wel een tweetal uur geduurd… ook hier was de invloed van de cursus belangrijk.

Op een bepaald moment stelde men voor om extra hormonen te spuiten om er wat vaart in te steken, toen bleek dat er geen nood was voor de baby, maar dat ze schrik hadden dat ik te moe werd, waren we sterk en zelfzeker genoeg om dit te weigeren.

Het gevoel om na die prachtige zwangerschap & bevalling Lucas eindelijk te zien en in de armen te houden was onbeschrijfelijk.
We hebben mooi de tijd gekregen om met ons drieën te genieten van onze eerste momenten samen…huid op huid contact… zalig!

Ik heb wel nog een inspuiting gekregen met oxytocine om het risico op bloedingen te minderen.
En het was nog even spannend toen de placenta er niet spontaan uit kwam, maar door de interventie van de gynaecoloog is het toch zonder narcose gelukt!

Uiteindelijk zijn we zonder epidurale en op een zeer vlotte manier kunnen bevallen… Zo blij en dankbaar voor de vlotte bevalling & professionele ondersteuning, volledig in lijn met wat we gezien hebben tijdens de cursus HypnoBirthing gegeven door Leila… maar wat is het fantastisch om dit echt zelf te mogen beleven!

Gwenny, Adriaan & Lucas