Lotte’s geboorte

Voor de eerste keer zwanger. Elke fase van de zwangerschap is dan nieuw en ook wel wat spannend.
Van vriendinnen en familie hoor je verschillende geboorteverhalen. Ik was altijd wel geïnteresseerd
in deze verhalen. Ze waren heel uiteenlopend. Van supersnelle vlotte bevallingen, tot langdurige
bevallingen. Van vriendinnen die bewust kozen zonder epidurale tot vriendinnen die niets wilden
voelen en meteen epidurale kozen. Ik zag deze verhalen eerder als een soort voorbereiding van wat
me mogelijks allemaal te wachten stond. Maar ik bleef er wel rustig onder. Ik had niet het gevoel dat
ik schrik had voor de bevalling. Ik ging het een beetje op me laten afkomen. Voor mezelf had ik
uitgemaakt dat wanneer de weeën zouden beginnen, ik ging proberen rustig thuis te blijven zolang ik
kon en pas epidurale ging vragen dat ik het niet meer kon uithouden.

Ik was uitgerekend voor 25 september, maar die dag gebeurde er nog niets. De dagen nadien liep ik
wel een beetje de muren op. Je staat op met de vraag ‘wat zou ik vandaag nog eens kunnen doen?’
Om de 2 dagen ging ik een uurtje aan de monitor voor controle, alles was steeds in orde. De inleiding
was ingepland op 3 oktober, maar in de vroege ochtend (4-5 uur) van 1 oktober werd ik wakker met
een samentrekkend gevoel in de buik. Na een uur besef je dan, dit zullen dan de weeën zijn. Ik was
stil opgestaan, zodat mijn man nog wat kon slapen. De weeën waren al regelmatig maar er zat nog
veel tijd tussen. Nog even een dutje gedaan op de zetel. Rond 7 uur stond mijn man ook op. Hij
besloot die dag niet meer naar het werk te vertrekken maar van thuis te werken. De weeën werden
al iets intenser, maar nog heel verdraagzaam. Die dag kwam onze poetsvrouw van 8 tot 11u poetsen.
Ik besloot haar niet af te bellen, want terug thuiskomen in een gepoetst huis leek me toch
aangenamer. Ik heb me die voormiddag nog rustig kunnen bezighouden zonder dat de poetsvrouw
iets door had. Eens ze vertrokken was werden de weeën intenser en heb ik een warm bad genomen.
Dit deed echt deugd, ik kon me rustig ontspannen. Eens uit het bad, was het wel anders. De weeën
werden nog intenser. Tegen 13u besloten we richting het ziekenhuis te vertrekken. Na onderzoek
van de vroedvrouw bleek ik 4cm opening te hebben. We mochten ineens blijven en naar een
verloskamer gaan. Op dat moment kreeg ik de weeën heel slecht onder controle, mijn lichaam trilde
helemaal tijdens een wee, ik kon me niet meer ontspannen. Op dat moment besliste ik om een
epidurale te nemen. Het duurde even vooraleer de verdoving echt goed werkte. Maar eens ze werkte
kon ik wel terug tot rust komen en even bekomen.
Het was druk die dag. Af en toe kwam er eens een vroedvrouw kijken hoe ver ik al was en hoe het
met me ging, maar het was steeds een blitsbezoek. De vroedvrouwen waren wel heel vriendelijk, ze
excuseerde zichzelf dat ze maar zo weinig tijd bij ons waren. Op zich vond ik het ook niet zo heel erg
omdat alles goed ging en ik mezelf ook terug goed voelde. Tegen half 9 – 9u had ik volledige
ontsluiting. Mijn vliezen waren op dat moment nog niet gebroken. Deze hebben ze dan doorprikt.

Iets na 9 was het plots alle ‘hens aan dek’. De kamer liep vol personeel. Onze dochter haar hartslag daalde,
dus ik zou zo dadelijk moeten gaan persen. Het moest snel gaan. Op commando van de
vroedvrouwen deed ik de persademhaling die ik bij prenatale kiné in het ziekenhuis had aangeleerd.
Het was op commando van de vroedvrouwen omdat ik echt niets meer voelde door de epidurale.
Om het sneller te laten verlopen werd ook de zuignap toegepast. Iets voor 10 uur is onze dochter
geboren en alles bleek gelukkig in orde met haar.
Op dat moment besef je maar half wat er allemaal is gebeurd en ben je vol bewondering en verwondering                                                                  bezig met je kindje.

Echter achteraf begon het verloop van mijn bevalling toch wat te knagen. Wat ik voornamelijk
niet zo fijn vond was dat eigenlijk tijdens de bevalling en ook niet achteraf me voldoende verteld is
geweest wat er allemaal aan de hand was. Waarom daalde de hartslag van onze dochter? Waarom moest
het dan ineens snel gaan? Heeft de zuignap ervoor gezorgd dat ik geknipt moest worden en
gescheurd was? Mijn eigen gynaecoloog was niet bij de bevalling, ik wist dit ook op voorhand,                                                                                        want zij had die dag nog een congres in Duitsland. Maar ook de dagen nadien op materniteit is ze niet
langs geweest, dit vond ik heel teleurstellend. Ik had me voorgenomen hier iets van te zeggen bij de
consultatie 6 weken na bevalling, maar heb het eindelijk dan toch niet gedurfd.

Dit alles heeft ervoor gezorgd dat ik me wat minder heb gevoeld na de bevalling. Gelukkig kon ik er wel goed over praten
met mijn vroedvrouw. Telkens zij kwam stelde ze me gerust.
Wat ik andere zou aanbevelen bij je eerste zwangerschap is toch 1 of 2 consultaties op voorhand in
te plannen met je vroedvrouw waar zij het verloop van een bevalling met je overloopt. Moest ik
meer info op voorhand geweten hebben, had ik mijn weeën in het ziekenhuis misschien beter onder
controle kunnen houden en had ik misschien beter begrepen wat er allemaal tijdens de laatste fase
van de geboorte gebeurde. Het voordeel aan de consultaties met je vroedvrouw is, dat zij wel de tijd
heeft (in tegenstelling tot je gynaecoloog) om iets grondig uit te leggen. Ook raad ik iedereen aan om
tijdens het verloop van de bevalling voldoende vragen te stellen. Vraag waarom ze je iets toe dienen
en of het echt noodzakelijk is, dat je er zelf mee over kan beslissen. Indien je dit zelf niet durft of kan
op dat moment, laat het dan over aan je partner om het te vragen.