Dalia’s geboorte

Ik had er zin in! Een maand eerder dan we jou verwachtten en toch was ik zo enthousiast dat ik jou vannacht zou ontmoeten. Het was 1 uur ’s nachts en ik besloot wat spullen bij elkaar te rapen die we zouden meenemen naar het ziekenhuis. Toen ik daarmee klaar was, besloot jij dat het toch nog geen tijd was. Je liet ons nog de kans om de laatste les HypnoBirthing te volgen bij onze vroedvrouw Leila, een idee van jouw papa. Hij kent mij immers als een vrouw die alles graag onder controle heeft en wist dat piekeren over mijn eerste bevalling mij best wat uurtjes wakker hield.

Tijdens de lesmomenten leerde ik hoe mooi een vrouwelijk lichaam in elkaar zit en dat het perfect is om een kindje te dragen en te baren. Bij jouw papa groeide het vertrouwen in zijn rol als echtgenoot en vader. De dagen die daarop volgden, probeerde ik de signalen de ontcijferen die mijn lichaam gaf. Alles werd een hoopvol teken dat jij niet lang op jou zou laten wachten. Toch duurde het nog twee weken.

’s Nachts om 4:30 werd ik wakker en twijfelde even of mijn water gebroken was. Ik bedacht dat ik het mij vast inbeeldde omdat ik zo ongeduldig werd. Mij niet erg bewust van wat ik deed, liep ik enkele rondjes in huis. Jouw papa had mij gehoord en kwam kijken. “Kijk uit, de grond is nat.” Of mijn water gebroken was? “Ik geloof van wel. Ik weet het niet”, antwoordde ik.

Ik leek niet helemaal te beseffen wat er gebeurde. Meteen volgden golvingen elkaar op met pauzes van slechts 1 minuut. Papa ging onze spullen verzamelen, ik antwoordde mompelend en niets betekenend op elke vraag die hij stelde. Eerlijk is eerlijk, ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik mij toen niet een beetje bang voelde. Ik bedacht echter hoe mijn lichaam en mijn kleintje van nature wisten, hoe we dit tot een fantastisch einde zouden te brengen.

Ik deed de oefeningen die onze vroedvrouw ons aangeleerd had tot we aankwamen in het ziekenhuis. De verpleegster vertelde papa dat er geen tijd meer zou zijn om onze gynaecologe op te roepen, ik had volledige ontsluiting. Ondertussen was ik jou onopgemerkt staand beginnen naar beneden duwen, zo rustig dat pas later werd gevraagd of ik al persdrang voelde.

Ik wilde dit liefst alleen met jou doen, instructies en aanmoedigingen hoorde ik bijna niet meer. Papa waakte over ons, communiceerde onze wensen en zorgde ervoor dat ik in alle rust mijn gevoel kon volgen. Ik concentreerde mij op zijn handen die op mijn rug lagen, waardoor andere sensaties vaag werden. Enkele minuten later ging ik liggen en hoorde ik niets meer. Meteen daarna, om 6:30, werd jij op mijn buik gelegd. Pas toen werd ik mij weer helemaal bewust van wat er net gebeurd was.

Jij nog niet, geloof ik. Daar lag jij, vredig op jouw duimpje te zuigen alsof er niets was gebeurd. De zon was net opgekomen en daar zaten we met z’n drietjes, te genieten van ons gezin.

Jij was er voor we het wisten,  ons heerlijk kindje Dalia.