Bobo

Borstvoeding.

Of zoals mijn dochter het nog steeds liefelijk noemt: Bobo drinken. 

Mijn “bobo’s” genieten namelijk nog steeds hoog aanzien ten huize Peeters, en hier is hoe het begon. 

Haar kleine, fijne, poppengezichtje, na die eerste seconden uit mijn buik reeds happend op zoek naar mijn borst, moet ongetwijfeld één van mijn eerste én mooiste herinneringen zijn aan hoe ons avontuur begon. 

Akkoord, het liep niet meteen van een leien dakje, ons avontuur. En boy, wat hebben we een tegenwerkingen gekend. Maar telkens zetten we dapper voort. Waar er stillaan dagvoedingen wegvielen, kwamen er droomvoedingen bij. Ja, ik zette met “plezier” ’s nachts een wekker, om mijn fijne sprietje, dat zo weinig bijkwam die extra broodnodige calorieën te geven. Wallen zijn intussen een onafscheidelijk accessoire geworden. 

Toen haar eerste tandjes doorkwamen, braken er bange tijden aan. Pijnlijke wondjes, die maar moeilijk en langzaam heelden, waren ons niet vreemd. Maar we bleven dapper voortzetten. Meerdere Whatsappjes naar mijn ongelooflijk geduldige vroedvrouw, compleet met beeldmateriaal, zijn het wereld wijde web overgevlogen … wat was ik blij met die voordien volstrekt onbekende vrouw in mijn leven, en wat ben ik haar nog steeds enorm dankbaar! 

Ondertussen was ik al weer aan het werk, en was er het fenomeen kolven bij gekomen. Fenomeen want eerlijk … het is geen walk in the park. Borstvoedingspauzes worden zelden in dank afgenomen door collega’s, al probeer je zoveel mogelijk rekening te houden met iedereen. En vanaf je die 9e maand haalt ben je ‘on your own’. Dan word er van je verwacht dat je stopt met die nonsens, want je kindje is immers toch al te oud om nog aan die moederborst te hangen. Ondertussen weet mijn omgeving wel beter dan me ongevraagd met goedbedoelde raad om de oren te slaan, maar geloof me vrij, alle cliché’s zijn de revue gepasseerd…

Ik palmde ondertussen het bureau van manlief in, waar ik op de middag tits-out een beetje Netflix&Chill, om de zoveel tijd gestoord door een collega die het A4-tje met daarop de vriendelijke boodschap “Ik kolf hier van 12u30 tot 13u” geheel per ongeluk over het hoofd ziet. Ach ja, rolling with the punches, heet dat dan. 

Bijna drie jaar later, komt mijn kleuter nog steeds vragen om eventjes bobo te drinken. Als troost, als tussendoortje, of gewoon omdat ze, en ik citeer: “jouw melkje het lekkerst vind, mama!”

Bijna drie jaar later borst ik haar ’s avonds nog steeds in slaap, terwijl zij speelt dat haar handen spinnetjes zijn die zich liefdevol tussen mijn dubbele kinnen nestelen. 

En dan weet ik weer dat het dat alles waard is.

Sarah, trotse bobo-mama van Isa